ZÈTTEL 2009

Au ùnseri Finanze,

-­‐      sinn schuurig ùff em Ranze !

<e baar aarmi Schlùgger mache mit em lètschte Stùtz Faasnacht>

 

Mir Daig-­‐Affe hän s das Jòòr schwäär,

unseri Kasse isch fascht läär!

äs isch zem Briele, nit zem Lache,

fascht hätte mir kai Faasnacht kènne mache!

 

Wòrùm, hän mir fir is dänggt,

het ain emänt z wiescht in d Kasse glänggt?

oder het dr Sèggelmaischter mit Aktie spekuliert,

me het s jò gsee, wò das aane fiert !

velicht isch unsere Obmaa duurebrennt,

nd het ai Nacht im “Les Trois Rois” pennt?

 

Nai, mir dèrfe das jetzt offe saage,

s Finanzloch liggt an unserem Waage.

Unseri ganze Stitz hän mir in dä yyne ghänggt,

dòòrum het s fir e neis Gòschdyym nimme glänggt!

 

E frischi Daiggsle, neii Fingge und dermit nooni gnue,

d’Räppli und d’Orangsche kèmme au no derzue.

äs goot uns wie vyyle uff däre Wält,

im Momänt hän mir halt kai Gäld.

 

Unfallverhietig in alle Eère,

das duet ùns au nit wyter stèère,

was aber jetzt abgoot isch iberrysse,

als Wägeler fyylsch di e weeneli bschysse,

s’Komitee und d’Schrooterei,

mache zämme e grosses Gschrei,

schryybe Biecher, wie mir ùns sette verhalte,

dèerfsch zlètscht am Gòòrtèège gar nimme halte!

 

hool s doch dr Gugger,

an jedem Ègge e Schugger!

wirsch usenander gnoo, äs isch nimmi scheen,

kàsch froo sy, wenn si dir nò s Gòschdyym leen,

mir glaube, die sinn nit ganz bache,

näggschtens mien mir nò e Waagefaarbroob mache,

oder emänt, -­ bigòscht

unseri Sòggeli lo brieffe uff Ròscht!

 

Wo kèmme mir doo efang aane,

Nùmme nò, Schikanne, Schikaane, Schikaane!

 

Mir hätte e Vòòrschlaag, e ganz e Perfyyde,

wie me Unfäll kènnti fascht vermyyde,

Und mit däre Ydee sinn mir nit elai,

Mir blyybe an dr Faasnacht aifach dehai!

 

 

Liebs Komitee, kèer die Sach doch emool ùm,

und suech dr Schwarzpeter bim Publikùm,

Machet doch Reegle fir d Binggis und iri Alte,

Wie me sich am Gòòrtèège setti rächt verhalte!

dass kaini schwääre Unfäll me dien passiere,

Und mir wider e normals Faasnachtsläbe kènne fiere!

Äs wisse alli efang, vò Laime bis uff Rieche,

Mir Wäägeler sinn immer die arme Sieche!